<<< Terug
Gelukkig is de H. al open. Kalm, rustig tempo van de weinige mensen hier. Achter mij bevind zich een deur voor het personeel. Daar kom ik pas achter, als ik een medewerkster toetsen hoor indrukken om erdoor te mogen.
Een ochtend van bezinning lijkt het. Een tafel naast mij een jonge vrouw leunend op haar ellebogen, hoofd in de handen. De ogen zijn waarschijnlijk gericht op het mobiele telefoontje wat onder haar op tafel ligt. Een half broodje, leeg flesje appelsap.
Drie dames zijn er nu die een felroze truitje dragen. Elk apart tuurt over haar koffie. De handen gevouwen onder de kin is de favoriete houding. Oranje vlaggetjes wapperen strakgetrokken aan het plafond. Een initiatief van de horeca-dames? - Er staan nu twee lege appelsapflesjes op haar tafel en nog steeds is ze in gedachten verzonken, het hoofd in de handen. In gedachten zend ik hulp uit. Maar iemand laten kan net zo goed hulp zijn. Er hangt hier al een rustige, trage, heilzame sfeer.
Een man schudt de yogi-drink van zijn kinderen zo heftig dat het bij opening in zijn gezicht en over zijn kleren spuit. Zijn vrouw probeert direct zijn opvliegende temperament te koelen. - "Het is niet erg lieverd." - "Ik ga naar huis!" Maar de versnaperingen staan vers op tafel en de rede wint het van de emotie.
Het is prettig weer buiten, een vest is genoeg op de fiets.
De peinzende jonge vrouw staat op en neemt in het weggaan kletterend een stoel mee. In de winkel gaat ze op een tuinbank zitten en stift haar lippen. Dan loopt ze naar een schap met pluche troeteldiertjes en voelt en bekijkt de dierenkopjes uitgebreid. Dit is de hulp die ze zichzelf biedt en die ik niet had kunnen bedenken. Opgeladen loopt ze de trap af.
De WC heeft een fundamenteel probleem, hij is nu al meer dan een week defect. De familie voor mij gaat met de kinderen "kijken of de WC er nog is".
Die is er niet meer. - "Ga je het nog redden met je plasje?", vraagt papa. Ze lopen de restauratie uit. "Ojee, ojee, ojee", herhaalt het dochtertje alsmaar. Ojee, ojee, ojee.
<<< Terug