<<< Terug
Toiletten buiten werking in de H.
Lastig, ben net met twee volle boodschappentassen aangekomen en ging ervan uit dat ik zowel in de resto als op het toilet even zou rusten.
Maar goed, wat doe je als de riolering mankementen vertoont.
Vriendelijke briefjes voor het ongemak ophangen.
Als troost is er voor mij een chocolademuffin.
Ik ontdek tot mijn schande dat er wel degelijk decafé koffie is.
Cafeïne arm, staat er.
Dat is dus nog nooit tot me doorgedrongen.
Nu, in de middag op het tijdstip dat ik anders op thee was overgegaan, geniet ik nog van koffie!
Het is 14:00 uur, een rustig tijdstip.
Stel ouders met kinderen. Die helaas niet kunnen plassen: "Jongens, er zijn afvoerproblemen".
Naast mijn schuttinkje zit een donkere man een broodje te eten.
Hij groet een paar dames van heel hoge leeftijd, die met lange grijze haren in pastelkleurige jasjes binnen komen.
Blijkbaar ben ik niet de enige die regelmatig de H. bezoekt.
"Neen", zegt de roze oude dame met de langste witte haren tegen de lichtblauwe oude dame, "neen, jij hebt donderdag al getrakteerd". En ze pakt een dienblaadje en loopt ermee naar de dames van de H. en komt terug met twee koffie. De dames dragen beide een donkerblauwe haarband en concentreren zich nu op het openen van een suikerzakje met een lepeltje, het uitschenken van de vele melkcupjes, en het roeren van de koffie om het helemaal naar hun smaak te krijgen. Ze praten met elkaar met een diepe en dunne stem.
Mijn muffin kan de snelheid waarmee ik mijn koffie drink niet bijhouden. Maar ‚‚n kopje is genoeg vind ik.
Zachtjes klinkt de muziek voor wie luisteren wil.
Er komt een man met een rollator binnen.
Ja het is een ander tijdstip dan 11, 12 uur in de ochtend.
Zijn spulletjes worden netjes naar zijn tafel gebracht.
Nu zit hij naast mijn schuttinkje, de oudere donkere man die er zat heeft een kaki-pet opgezet, zijn katoenen tas om zijn hals op zijn rug gehangen en is langzaam naar buiten gelopen.
Buiten is hier nog geen buiten.
Eerst zal hij de winkel nog doorlopen, een trap afgaan en beneden duwen tegen de glazen deuren of, als hij geluk heeft, glipt hij achter anderen aan door de geopende deur.
Afgelopen weekeinde in D. Daar zeiden ze dat hun H. een prijs had gekregen. Misschien kom ik daar ooit nog eens. Maar ik voelde er veel voor meteen naar mijn eigen H. te gaan, mijn H. te Z.
Nu moet ik toch gaan, op zoek naar een goed functionerend toilet.
De oude dames praten over hun schuttinkje met een hun bekende man, die zelf ook net weer begroet werd door bezoekers.
Hoe zou het zijn als ik hier een jaar lang elke week kom?
Krijg ik dan ook bekenden?
Maar ik voel me ook zonder groet welkom.
"Hallo!", meisjesachtige stemmen vliegen naar de oude dame die binnenkomt.
Zwaaien.
Dan gaat ze op een eigen plek, links van mij, zitten.
Er blijkt ook een man bij haar te horen, die nu met het dienblaadje over de balie schuift.
Het zijn veel eenvoudige glazen thee en koppen koffie vanmiddag.
Het heeft iets van een huiskamer nu.
Ik zit aan de niet-rokenkant.
Het zijn o.a. vier tafeltjes, door een golvend schuttinkje op schouderhoogte in tweeën gedeeld.
Ik merk dat het favoriete plekken zijn.
-"Je hoeft me niet te schrijven hoor!", merkt een man vriendelijk tegen me op.
"Ik wou het u net over de schutting sturen!", antwoord ik.
Ik hoor van hem dat de twee oude dames moeder en dochter zijn.
Ik bel T., hij is op zijn atelier.
Mét toilet.
Ik ga.
In het voorbijgaan zie ik dat de vrouw, die al die tijd daar in haar lila truitje zat, zichzelf met haar armen vasthoudend, haar bril afzet en haar tranen uit haar gezicht veegt.
<<< Terug